Curator 2018
Voor editie 22 treedt Barbara Raes aan als gastcurator. Samen met het artistiek team van TAZ en diverse culturele partners wordt een boeiend programma samengesteld. Naast vaste festivalonderdelen zoals het Jong Werk, platform voor startende kunstenaars, kleurt de gastcurator deze editie met een leidend thema, nl. de nauwe band tussen kunst en zorg.
Barbara Raes: ‘Aan alle begin komt een einde en aan elk einde een nieuw begin. Alles evolueert, verandert. Soms gaat verandering vanzelf, soms kiezen we ervoor en soms overkomt het ons. En telkens passen we ons aan en beginnen we opnieuw. We zoeken geluk, hebben lief en vieren feest. Vreugdevolle mijlpalen vieren we met een passend feest: een verjaardag, Lentefeest, vrijgezellen- of huwelijksfeest, instuif, geboorte en ga zo maar door. Maar voor de grote en kleine begrafenissen in het leven, vinden we moeilijk de tijd of ruimte om er bij stil te staan, betekenis te geven of passende tools om afscheid te nemen van wat geweest is. Een herstructurering op het werk, een overlijden, een nieuwe school, een ziekte die je leven on hold zet, een verhuis, een scheiding, enz. Door het proces van loslaten aan te gaan, door te durven vallen vol overgave, win je aan kracht om een nieuwe sprong te wagen. Een danseres in vrije val prijkt dit jaar op de affiche, als symbool voor het oefenen in de kunst van het afscheid nemen.’
Barbara Raes werkte als programmator en artistiek leider van Kunstencentra BUDA en Vooruit. In september 2014 nam ze afscheid van de kunstensector. Als onderzoeker rond afscheidsrituelen aan KASK Gent en in haar eigen werkplaats voor niet-erkend verlies Beyond The Spoken ontwikkelt ze samen met kunstenaars nieuwe rituelen om kantelmomenten in het leven te markeren. Ze gaat zoveel mogelijk in op de nieuwe behoeftes van een veranderende samenleving, vanuit de overtuiging dat grote veranderingen in kleine stapjes gebeuren.
Als gastcurator wil ze de helende kracht van kunst centraal zetten. In het TAZ-programma vertaalt ze dit in vijf uitgangspunten.
> Nieuwe rituelen
Over heel de wereld zijn rituelen belangrijke pijlers om betekenis te geven aan veranderingsprocessen. Kunnen kunstenaars een bijdrage leveren? Rituelen zijn theatraal maar geen theater; therapeutisch maar geen therapie; kunstzinnig maar geen kunst. Onder deze koepel valt o.a. Zon dag kind (een afscheidsritueel op zee, 10 kinderen zingen elk op hun beurt ‘s morgens vroeg de zon wakker). En ook Tussen ons: het huwelijk …, niet alleen een echt huwelijk, maar ook een transdisciplinair artistiek traject van Anyuta Wiazemsky en Kim Snauwaert. Of Rope, van Ief Spincemaille, een touw van 60 meter lang en 30 cm diameter, dat de stad en haven doorkruist en vele mensen ontmoet en samenbrengt.
> De dood in onze samenleving
Welke plek krijgt het sterven in ons leven en onze samenleving? Kunstenaars gaan dit taboe alvast niet uit de weg. Kris Verdonck, met zijn Conversations (at the end of the world) en Fien Leysen, met Wat (niet) weg is halen impliciet de poëtica van het afscheid naar de theaterruimte. Bart Van de Woestijne en Eva Knibbe het veel explicieter door op de openingsdag van TAZ een Rechtszaak tegen de dood aan te spannen. Kan de dood veroordeeld worden of niet? Het wordt geen gespeelde rechtszaak met acteurs. Alles verloopt volgens de regels van een echte strafrechtelijke procedure, met advocaten Walter Van Steenbrugge en Els Leenknecht, openbaar aanklager Jean-Luc Cottyn, een volksjury, getuigen en deskundigen.
> Liefhebben en feesten
Deze festivaleditie is bovenal een uitnodiging aan het publiek om het leven te vieren, ten volle te beleven en elkaar lief te hebben. Voorstellingen als Het betreft liefde van Tine Van Aerschot en Onze Koen van Theater Malpertuis verkennen de liefde in al haar fases en stadia.
> Troosten door te spiegelen
Kunstenaars nemen ons mee in hun verbeelding. In woord en vorm geven ze uitdrukking aan datgene wat soms moeilijk uit te drukken is. Ze wijzen naar de plek waar het pijn doet en bieden troost. Zo bv. in Chasse Patate van Studio ORKA, The Pain of others van Peter Aers of Permanent Destruction, The SK concert van Naomi Velissariou, laureaat Jong Theater 2014.
> Betrokkenheid en verbondenheid
Kan kunst een rol spelen in het ontstaan van een grotere betrokkenheid en verbondenheid tot elkaar en het openbare leven? Stand-upfilosofe Laura Van Dolron neemt de uitdaging aan. Samen met partner in crime Steve Aernouts wordt ze ‘s ochtends naar een voor hen onbekende locatie ‘ontvoerd’. Ze brengen er de dag door en maken er ‘s avonds een 'instant-voorstelling' over waarin ze hun ervaringen van die dag delen. De Venezolaanse artiest Lester Arias toont zijn documentaire Oostende, Oh la la! Toetonne! met en over Oostendenaars.