De derde editie van Theater aan Zee vindt plaats in 1999, van 2 tot en met 7 augustus, en bouwt verder op het elan van de twee voorgaande jaren. Met theater, jong talent, comedy, spektakels en straattheater als vaste waarden.
‘We hebben er dit jaar bewust voor gekozen om financieel niet te groeien”, aldus artistiek leider Marc Lybaert. ‘De Stad Oostende bood die mogelijkheid. Maar de ervaring leerde me dat je dan een strategie ontwikkelt die niet de onze is. Wij willen makers de kans geven vernieuwend werk te presenteren en niet zomaar een buitenlandse productie aankopen. Theater aan Zee wil meer dan ooit jong talent kansen geven. ‘We vragen gezelschappen of theatermakers die geïnteresseerd zijn in een dialoog”, zeg Lybaert. Het debat dus. Tussen makers en publiek, leerlingen en meesters.’ (De Standaard)
Theater Aan Zee beslist wel met de inkomsten van het festival een productiefonds op te richten, waarvan het geld geïnvesteerd zal worden in jong talent. De winnaars van deze prijzen worden uitgenodigd het jaar nadien terug te komen met een nieuwe productie.
Nieuw in 1999 is het PAF - Performing Arts Festival, waaraan ook een prijs gekoppeld wordt. Tot en met 2003 spelen tal van artiesten op straat, en proberen ze het publiek te overtuigen met hun act. PAF wil een forum bieden aan zowel nationale als internationale, professionele als beginnende entertainers. De prijzen worden bepaald door zowel een jury als het publiek, dat oordeelt via een stembiljet.
Na Het Fort Napoleon in 1997 en 1998 wordt in 1999 voor het eerst ‘POST-T’ (het voormalige Postgebouw en het huidige cc De Grote Post) gebruikt, POST-T fungeert voortaan als hét epicentrum voor Jong Werk.
Bovendien worden de loketten omgetoverd tot ‘kunstkamers’, ramen afgeplakt met donkere tape en zijn er videoproducties (o.a. ook een dagelijks videoverslag door studenten film en televisie) te zien. Theater aan Zee mikt op samenwerkingen op lange termijn, bv. tussen televisiemakers en toneelregisseurs. Ook recent werk van toekomstige cineasten, een documentaire en een dagelijks beeldverslag zijn in de Post te zien.
Interview TAZ - Marc Lybaert: ‘Het is heel belangrijk dat je het stadsweefsel goed aanvoelt. Toen de post ging leegkomen wilden wij daar iets mee doen, maar dat was bijna onmogelijk want Belgacom zat er. Maar het grootste deel stond leeg dus, als er ooit een cultureel centrum moest komen vond ik dat de mooiste locatie. Het was wel bang afwachten tot de week voor het festival of we er in mochten. ‘s Nachts waren we het gewoon zwart aan het schilderen met de belofte het daarna terug in de originele kleur te steken. Wat we nooit gedaan hebben.’
‘Het mag als een meesterzet beschouwd worden dat de organisatoren dit unieke gebouw onder de aandacht brengen met hun artistieke bezetting. De toekomst van deze architecturale parel is ongewis en het gebouw leent zich voor die paar dagen als een theater met een grote en een kleine ‘zwarte doos’ waarin een eindeloze rits van stukken gespeeld wordt.’ (Financieel Economische Tijd, 07/08/1999)
Een van de jonge gezelschappen die in het oog springt is Bronstig Veulen, een collectief van makers/spelers uit de regieopleiding van het RITS. Ze brengen in 1999 en ook de jaren nadien verschillende producties, met verschillende makers/spelers, telkens als ‘open collectief’, waarbinnen iedereen ook andere engagementen kan aangaan.
‘Conform een evolutie in het theaterlandschap leidt het vernieuwde lesprogramma geen toneelregisseurs meer op, maar theatermakers. Jo Decoster, Hendrik De Smedt, Jan Geers, Davy Scheerlinck, Annelies Seeuws, Dominique Van Malder en Don Verboven regisseren niet alleen, ze schrijven en spelen ook, en zijn niet vies van andere disciplines. “Ik denk dat we daarin, samen met de opleiding, gegroeid zijn”, zegt Don Verboven. “De verbreding van regisseur naar theatermaker is voor ons erg belangrijk.” Na hun studies gaan de zeven samen voort onder de naam Bronstig Veulen.’ (Peter Anthonissen, De Morgen, 27/01/1999)
Met Anonymous Society, een creatie voor TAZ, wordt POST-T geopend. Deze productie van het Engelse duo Andrew Wale en Perrin Allen, is gebaseerd op de erfenis van Jacques Brel en gechoreografeerd door Sidi Larbi Cherkaoui.
Andere TAZ-creaties dat jaar zijn ...selon ...Ensor / Shiwa / Le Monde Falsifié door Flup & Ju Bedrijf en El Foc d`Ensor van Het Spaanse Xarxa Teatre. Speciaal voor het Ensorjaar (1999) maken ze een adaptatie van hun voorstelling EI foc del Mar.